Πολιτεία με δεμένα μάτια, νηπιαγωγεία και δημοτικά με δεμένα χέρια

 Πολιτεία με δεμένα μάτια, νηπιαγωγεία και δημοτικά  με δεμένα χέρια –

Η κατάρρευση των δημόσιων δομών είναι επιλογή

 

«Γίνεται της σύμβασης.... από υλικό, ότι δώσουν οι σύλλογοι γονέων ... και άγιος ο Θεός»

 

«Δεν πήραμε απολύτως τίποτα.

Πετρέλαιο όμως πέρσι μας έβαλε ο δήμος. Ελπίζω και φέτος.»

«.....τα ίδια χάλια με πέρυσι ακόμη,δεν έχουμε πάρει γραφική ύλη τα νηπιαγωγεία ούτε πέρυσι, ούτε φέτος Ακόμη περιμένουμε τις περιβόητες συμβάσεις....»

«2 κουτιά μαρκαδόρους, 1 χαρτί φωτοτυπικού  και δε θα συζητήσω για καθαριστικά ...α και τα μωρομάντηλα εκτός σύμβασης»

 «Συνάδελφοι,Θα ήθελα μόνο να πω οτι ακόμα κι εμείς που εξακολουθούμε να παίρνουμε χρήματα, σας πληροφορώ ότι η τρίτη δόση του 2025 που πριν από λίγες μέρες πήραμε είναι 150 ευρώ για 3 μήνες..... Καλύπτει αναλώσιμα, καθαριστικά, συντηρήσεις κτλ»

« αναγκαστικά δεν αλλάζουμε κάθε μέρα σακούλες σκουπιδιών….οι δε χειροπετσέτες για το

πλύσιμο των χεριών τελειώνουν στα μέσα του μήνα»

(αλιευμένα από το διαδίκτυο σε ερωτήσεις συναδέλφων στο πώς χειρίζονται τη κατάσταση που έχουν περιέλθει)

Η ελληνική εκπαίδευση περνά ίσως τη ζοφερότερη φάση της. Με την κατάργηση των Σχολικών Επιτροπών μέσω του Ν. 5056/2023, τα σχολεία έχουν αφεθεί γυμνά απέναντι στη γραφειοκρατία, στη χρόνια υποχρηματοδότηση και στην κραυγαλέα αδιαφορία της Πολιτείας. Η μεταρρύθμιση που διαφημίστηκε ως “εκσυγχρονισμός” έχει μετατραπεί σε θηλιά που σφίγγει ολοένα και περισσότερο τη λειτουργία των σχολικών μονάδων – και η εκπαιδευτική κοινότητα πληρώνει καθημερινά το τίμημα.

Όχι, βέβαια, πως πριν ζούσαμε σε παράδεισο· η φτώχεια είχε ήδη όνομα: ανεπαρκή κονδύλια και αδυναμία κάλυψης στοιχειωδών αγαθών. . Τώρα όμως, το πρόβλημα όχι μόνο δεν λύθηκε – διογκώθηκε και απειλεί να παρασύρει τα πάντα.

Από την ευελιξία… στο απόλυτο χάος

Εκεί όπου οι Σχολικές Επιτροπές μπορούσαν να καλύψουν άμεσα ανάγκες, από ένα απλό χαρτί φωτοτυπίας έως μια επείγουσα επισκευή, σήμερα κυριαρχεί ένα καθεστώς παράλογης καθυστέρησης. Όλες οι προμήθειες και οι υπηρεσίες περνούν υποχρεωτικά από τους δήμους, μέσα από τεράστιους διαγωνισμούς, κοινές διαδικασίες για δεκάδες σχολικές μονάδες και άκαμπτους κανόνες δημοσίων συμβάσεων με κωδικούς που καμμία σχέση με τις ανάγκες των σχολείων μας δεν έχουν.

Το αποτέλεσμα είναι τραγικό:
σχολεία χωρίς βασικά υλικά, χωρίς συντηρήσεις, χωρίς δυνατότητα να λειτουργήσουν αξιοπρεπώς – για μήνες.

Γραφειοκρατία χωρίς έλεος – Διευθυντές – Προϊσταμένες Νηπιαγωγείων με δεμένα χέρια

Οι διευθυντές  και οι Προισταμένες έχουν μετατραπεί σε διαχειριστές κρίσεων χωρίς εργαλεία. Γνωρίζουν τι χρειάζεται το σχολείο τους, αλλά δεν μπορούν να το εξασφαλίσουν. Η καθημερινότητα των σχολείων εξαρτάται πλέον από χρονοβόρα έγγραφα, ουρές εγκρίσεων και αναμονές για διαγωνισμούς που καθυστερούν επ’ αόριστον.

Μια βλάβη στο καλοριφέρ;
Μια τουαλέτα που χρειάζεται άμεση επισκευή;
Έλλειψη αναλώσιμων ;

Πλέον όλα αυτά δεν επιλύονται – απλώς λιμνάζουν.

Η εκπαιδευτική πραγματικότητα έχει παραδοθεί σε ένα μοντέλο που δεν σχεδιάστηκε ποτέ για να υπηρετήσει τις ανάγκες μιας σχολικής μονάδας, αλλά για μεγάλα δημόσια έργα. Κανείς δεν προσαρμόστηκε στις ανάγκες της Παιδείας. Αντίθετα, η Παιδεία προσαρμόστηκε βίαια στις αδυναμίες της κρατικής γραφειοκρατίας.

Κεντρικοποίηση χωρίς πόρους – Ένα σύστημα που τρέφει την αναποτελεσματικότητα

Η χρηματοδότηση μέσω ΚΑΠ και πρόσθετων προγραμμάτων ήταν ήδη ανεπαρκής και ούτε με την προηγούμενη διαδικασία αποδιδόταν τα χρήματα στα σχολεία .Είχαμε μάλιστα Δήμους με σχολεία «πλούσια¨και Δήμους που ούτε πετρέλαιο δεν είχαν . Τώρα όμως, με τη συγκέντρωση όλων των διαδικασιών στους δήμους, το πρόβλημα διογκώθηκε.

Οι δήμοι σηκώνουν βάρος που δεν μπορούν και πολλές φορές είναι ανίκανοι  να διαχειριστούν:

• Οι πόροι δεν επαρκούν.
• Οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται αφού δεν έχουν αυξηθεί οι επχορηγήσεις παρόλη την αύξηση τιμών και την ακρίβεια
• Οι μικροί τοπικοί προμηθευτές αποκλείονται, καθώς οι διαγωνισμοί είναι κομμένοι και ραμμένοι για μεγάλες εταιρείες.
• Τα σχολεία βυθίζονται σε αναμονή, εξαρτώμενα από έναν μηχανισμό που αργεί, δυσλειτουργεί και συχνά… απλώς δεν λειτουργεί.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι απλώς “έλλειψη ευελιξίας”.
Είναι υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης με θεσμική υπογραφή.

Όταν η διαφάνεια μετατρέπεται σε πρόσχημα

Το επιχείρημα της “διαφάνειας” χρησιμοποιήθηκε ως ασπίδα για μια μεταρρύθμιση που στην πράξη:

• Απέκοψε τα σχολεία από το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης,
• Γιγάντωσε τη γραφειοκρατία,
• Καθυστέρησε κάθε μορφή προμήθειας,
• Άφησε τις σχολικές μονάδες χωρίς άμεσους πόρους,
• Εξώθησε τους μικροπρομηθευτές εκτός συστήματος.

Δεν πρόκειται απλώς για αβλεψία – πρόκειται για μια επιλογή που αγνοεί τις πραγματικές ανάγκες της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Το τίμημα το πληρώνουν τα παιδιά

Είναι αδιανόητο το 2025 να υπάρχουν σχολεία που δεν έχουν χαρτί, θέρμανση, υλικά καθαριότητας, υποδομές σε λειτουργική κατάσταση.
Να υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δίνουν αγώνα για τα αυτονόητα.

Να υπάρχουν διευθυντές Δημοτικών Σχολείων και ΠροΊσταμένες /οι Νηπιαγωγείων  που σηκώνουν καθημερινά μια ανυπέρβλητη γραφειοκρατια –  οικονομικοί υπόλογοι μάλιστα.

Να αναγκάζονται οι γονείς να συνεισφέρουν οικονομικά για βασικές ανάγκες των σχολείων

 

Και την ίδια στιγμή, η πολιτεία να παρουσιάζει την κατάσταση ως “βελτίωση του συστήματος”.

Η πραγματικότητα είναι μία:
Η δημόσια εκπαίδευση ασφυκτιά – και η ασφυξία αυτή είναι θεσμικά προκαθορισμένη.

Ώρα για ανάληψη ευθύνης

Η εκπαιδευτική κοινότητα απαιτεί τώρα λύσεις, όχι υποσχέσεις:

• Αύξηση τών ΚΑΠ
• Δημιουργία  μηχανισμών άμεσης χρηματοδότησης και μικρών προμηθειών.
• Σαφήνεια, επαρκή χρηματοδότηση και λογοδοσία.
• Ένα σύστημα που να υπηρετεί τα σχολεία – όχι να τα παραλύει.

Γιατί όταν τα σχολεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν, δεν είναι απλώς ένα διοικητικό πρόβλημα.
Είναι κοινωνική αποτυχία.
Και αυτή την αποτυχία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την παρουσιάζει ως μεταρρύθμιση.

                                Συντονιστικό Νηπιαγωγών -   ΑΘΗΝΑ 18/11/2025